Green Deal Monitor #3 - Timmermans wil een partner zijn voor de financiële sector

Een paar bestuurders die deelnemen aan het gesprek met de uitvoerend vice-voorzitter van de Commissie wijzen Timmermans erop dat reeds complexe regelgeving alleen maar complexer dreigt te worden, bijvoorbeeld door de incorporatie van ESG-risico’s in Solvency II, de richtlijnen voor het aanhouden van kapitaalbuffers voor verzekeraars. Soms zijn richtlijnen tegenstrijdig. Sommigen vrezen ook dat de verdere ontwikkeling van de taxonomy, het classificatiesysteem voor duurzame beleggingen en andere financieringsvormen meer complexiteit en dus meer bureaucratie met zich meebrengt. 

Timmermans belooft dat de commissie er alles aan zal doen dat acties op elkaar afgestemd zijn. En hij zegt meteen dat de Commissie ook scherp let op het verkleinen van de administratieve lastendruk voor de financiële sector.

De transitie naar een duurzame economie vergt dat organisaties over meer rapporteren dan hun financiële prestaties. Klimaat- en sociale risico’s vertalen zich immers uiteindelijk in financiële risico’s. Een groot deel van de bestuurders aan de digitale tafel zegt reikhalzend uit te kijken naar rapportagestandaarden hiervoor en vinden dat de huidige standaardsetters niet met de juiste snelheid acteren op dit onderwerp. ‘Neem hier dus als Europese Commissie het voortouw in', aldus een van de deelnemers. 

De bestuurders benadrukken verder het belang van de beschikbaarheid en toegankelijkheid van kwalitatief goede data. Dergelijke data vormen een voorwaarde voor het adequaat sturen op duurzaamheidsportefeuilles en voor goede, vergelijkbare rapportages over de prestaties van die portefeuille. Eén van de aanwezigen pleit voor een one-stop-shop voor ESG-data, een instelling die data verzamelt en waar de gebruikers van data een beroep op kunnen doen. Een dergelijke organisatie zou ondergebracht kunnen worden bij het Europese statistische bureau Eurostat.

Meermalen vragen de bestuurders uit de financiële sector aandacht voor partijen die moeite zullen hebben met de transitie en die het risico lopen achter te blijven. Een voorbeeld daarvan is het midden- en kleinbedrijf (mkb) dat minder goed geëquipeerd is voor de transitite dan grote ondernemingen. Het mkb heeft behoefte aan financiering, maar net zoveel behoefte aan andere ondersteuning zoals advies. Landen die meer dan gemiddeld afhankelijk zijn van steenkool als energiebron moeten een meer dan gemiddeld hoge inspanning leveren om de duurzame transitie te realiseren.

Timmermans: ‘We hebben het meermaals gehad over de noodzaak van het hanteren van een langetermijnperspectief. Die luxe heeft het mkb over het algemeen niet. We moeten de behoeften van de financiële sector en de grote bedrijven dus integreren met het belang van het midden- en kleinbedrijf.’ Hij is daar optimistisch over de kansen die de transitie biedt voor het mkb. ‘Kijk bijvoorbeeld naar de duurzame aanpassing van gebouwen. Dat levert werk en banen op.’ 

Europese lidstaten die voor de enorme omschakeling staan van fossiele naar duurzame energiebronnen hebben transitionele oplossingen nodig. En hoe zouden die er dan uit moeten zien? Volgens Timmermans ligt het dan het meest voor de hand om te investeren in infrastructuur voor natuurlijk gas, juist omdat die infrastructuur op lange termijn ingezet kan worden voor het transport en opslag van waterstof. Investeringen in kernenergie vindt hij niet voor de hand liggen vanwege de enorme omvang daarvan. ‘Maak rationele keuzes’, zegt hij. 

De eurocommissaris heeft dan al meerdere keren gesproken over het belang van inclusiviteit tijdens de transitie. ‘Als mensen of landen achterblijven, gaat het niet lukken', zegt hij een paar keer. En: ‘Mijn geboortestad Heerlen lijdt nog steeds onder de sluiting van de mijnen vijftig jaar geleden omdat toen de keuze voor duurzame alternatieven en financiering niet gemaakt is.’